چرا اومدم؟

باید یه جایی باشه که خودمو از حرف و فکرایی که مثه خوره میفته به جون و مغزم رها کنم.

حرف بزنم،

از درد هام بگم،

از تنهایی،تنهایی و تنهایی...

بدون نگرانی از قضاوت شدن!

خیلی وقته که فکر یه وب شخصی افتاده تو ذهنم؛چند سالی میشه.درست بعد از دومین وب مسخره ای که زدم و مثل اولی رهاش کردم.و فکر میکردم با وجود فیسبوک و اینستاگرام دیگه کسی به وب سر نمیزنه و حالا میبینم که این مکان شیرین هنوز مخاطب های خاص خودش رو داره.:))

حس میکنم واقعا به این پناهگاهم احتیاح دارم.جدی و مصمم میخوام بنویسم!!

حالا که دو سه ماه مونده به پایان 21 سالگیم خودم رو تنهاتر از همیشه تو زندگیم حس میکنم.

زیبا نیس؟ :))